Η ζωή στην επαρχία

Posted by: mariatzemi on: 1 Ιουλίου, 2009

• In: Καθημερινότητα
• 1 Comment

Ο γιος μου, αν και μικρός ακόμη – ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχθεί κάποιος – αγαπάει πολύ τη ζωή στο χωριό. Το καλοκαίρι, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα που πηγαίνουμε στην επαρχία, ζει πραγματικά στιγμές χαράς, ζωντάνιας αλλά και εσωτερικής απελευθέρωσης. Η επαρχία του χαρίζει την ασφάλεια που του προσδίδει και το κλειστό πλαίσιο στην εκπαίδευση. Το βλέπεις στο πρόσωπό του, αλλάζει η φυσιογνωμία του. Η επαφή με το βουνό, τη θάλασσα, τα ζώα αλλά και η μεγαλύτερη ελευθερία για δράση, περιπέτεια και παιχνίδι. Βέβαια, όλα τα παιδιά αγαπούν τη φύση. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Ο αυτισμός στην επαρχία είναι εν τέλει πολύ πιο αποδεκτός, παρότι οι άνθρωποι της επαρχίας συνήθως δεν φημίζονται για το τακτ και τη διακριτικότητά τους. Το ξέρει ο Γιάννης μου πως στο χωριό του το σημαντικό για όλους δεν είναι ότι είναι αυτιστικός, αλλά πως είναι το δικό τους παιδί. Όπως κι αν επικοινωνεί, με λίγα ή με πολλά λόγια. Τα παιδιά στο χωριό τον αγαπούν και τον περιμένουν να κάνουν παρέα, όπως και όσο μπορεί ο Γιάννης. Οι μεγάλοι δείχνουν αγάπη και αποδοχή στο διαφορετικό. Στην ταβέρνα και στο καφενείο δεν ενοχλεί κανέναν η οποιαδήποτε αφελώς προκλητική ατασθαλία. Όλες οι γυναίκες στο χωριό είναι γιαγιές του και θείες. Και αύριο μεθαύριο, όταν μεγαλώσει, αν δεν έχει κάποια άλλη κατάρτιση ή ενασχόληση, ναι, θα μπορούσε να ασχοληθεί με την αγροτική ζωή ή με την κτηνοτροφία, όσο μπορεί και θέλει.

Η ζωή στο χωριό έχει μια ρουτίνα επαναλαμβανόμενη και τις περισσότερες φορές η καθημερινότητα είναι απόλυτα προβλέψιμη. Αυτή η ρουτίνα που κάποιους άλλους μπορεί και να τους σκότωνε ή να τους κατέθλιβε, για τους ανθρώπους του αυτισμού, που τις περισσότερες φορές αγαπούν να έχουν μία ασφαλή καθημερινότητα είναι ευεργετική. Όσο για τους απελπιστικά αργούς ρυθμούς με τους οποίους κυλούν τα πράγματα σύμφωνα με τα δεδομένα των εραστών της πόλης, είναι αυτοί οι ρυθμοί που σε έναν άνθρωπο με εν γένει ένταση και στρες δρουν καταλυτικά για να μπορέσει να ενταχθεί και να κοινωνικοποιηθεί πιο εύκολα. Βέβαια στην επαρχία και ειδικά σε πιο κλειστές κοινωνίες όπως είναι τα χωριά, δεν υπάρχει καθόλου κοσμική ζωή…Από την άλλη δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι του αυτισμού που να αγαπούν τις κοσμικότητες. Και ναι, στην επαρχία οι κίνδυνοι είναι πολύ λιγότεροι για κάποιον που διακατέχεται από τη γνωστή αυτιστική αφέλεια και αγαθή σκέψη, την οποία κουβαλάει ακόμη κι όταν έχει πολύ γερό νοητικό δυναμικό. Το πολύ πολύ να σε κλέψει ο παντοπώλης στο ζύγι, αλλά ποιος νοιάστηκε;

Αλλά πέρα από αυτά, είναι γεγονός πως η μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και η διατροφή στην επαρχία είναι πολύ καλύτερες από ό,τι στις μεγαλουπόλεις. Για έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα έχει ευαίσθητο ανοσοποιητικό σύστημα κι αυτό είναι κάτι αρκετά σημαντικό. Και ναι, μπορείς να βρεις αυγά που οι κοτούλες που τα γέννησαν έτρωγαν μόνο καλαμπόκι. Και κρέας και λαχανικά χωρίς ορμόνες και μέλι χωρίς ζάχαρη. Ο αέρας που αναπνέεις δεν έχει μόλυβδο και τα μάγουλά σου κοκκινίζουν καθώς κάνεις οξυγονοθεραπεία όχι σε θάλαμο υπερβαρικού αλλά ανεβαίνοντας στο βουνό. Οι μυρωδιές της άνοιξης και της βροχής συνεισφέρουν στην αισθητηριακή ολοκλήρωση, όπως επίσης και το να δροσίζεις τα χέρια και τα πόδια σου στα ρυάκια με τα παγωμένα νερά.
Η ζωή στην επαρχία για πολλούς ανθρώπους που ανήκουν στο φάσμα της διάχυτης θα μπορούσε να αποδειχτεί πραγματικό καταφύγιο. Μόνο που τα παιδιά τουλάχιστον θα πρέπει να περιμένουν, για να τη γευτούν. Δυστυχώς στην επαρχία η ειδική αγωγή είναι σε εμβρυϊκό στάδιο, όπως επίσης και οι ευκαιρίες για κατάρτιση και η βοήθεια για τη βελτιστοποίηση της ικανότητας κοινωνικοποίησης, ανύπαρκτες.

photos via flickr and my archive

Ετικέτες: παιδιά, ποιότητα ζωής, επαρχία